Τετάρτη 15 Οκτωβρίου 2008

Για τη σημαία ρε γαμώτο...

Ήρθε και πάλι η ώρα της επιλογής των σημαιοφόρων στα σχολεία μας.

Στην ουσία ήρθε η ώρα να αναμετρηθούμε για μια ακόμη φορά με τον "πατριωτισμό" κάποιων από μας, αλλά φρονώ και με τον εγωισμό περισσοτέρων. Και εξηγούμαι.

Δεχόμαστε το νόμιμο, να σηκώνει τη σημαία αλλοδαπός μαθητής. Επίπλαστη αποδοχή, που κομματιάζεται στις κατ' ιδίαν συζητήσεις μας.

Δεχόμαστε το νόμιμο, να σηκώνει τη σημαία ο "καλύτερος" βάσει βαθμολογίας μαθητής. Υποκριτική αποδοχή, μιας και στην παρέα προβάλλουμε με χίλια σκαρφίσματα την αδικία της δασκάλας απέναντι στο μονάκριβο βλαστάρι μας.

Δεχόμαστε το νόμιμο μόνο αν ταυτίζεται με το ηθικό - κατά τη γνώμη μας πάντα. Έτσι για νάμαστε και στο πνεύμα των ημερών, όπου η σύγχυση περί νόμιμου και ηθικού καλά κρατεί...

Από τη μια ο Οδυσσέας του HARVARD κι από την άλλη ο Τσενάι που κρύψαμε βαθιά στο υποσυνείδητο να μη μας ενοχλεί. Γίναμε όλοι ο Αρτέμης Μάτσας στην αξιοπρέπεια που διατυμπανίζουμε ότι παλεύουμε να χαρακτηρίζει κάθε μας πράξη.

Κατά τα άλλα, απειλούμε συνειδήσεις με προτροπές του τύπου"αν δε σου δώσουν τη σημαία που την αξίζεις θα σου δώσω εγώ μια να παρελάσεις' ή "δε θα παρελάσεις". Από γονείς αυτά τα...πατριωτικά ...τα ηθικά...τα παιδαγωγικά.
Ναι. Να του δώσεις το λάβαρο του ανταγωνισμού να το σηκώσει γρήγορα μη και δεν προλάβει να γίνει απάνθρωπος. Γιατί παιδί κατάφερες να μη νιώσει. Το πρόλαβες να μην παίξει, να μην σπάσει ένα τζάμι με τη μπάλα βρε αδελφέ, να μην ερωτευτεί, να μην κάνει λάθος. Γιατί το δικό σου παιδί δεν πρέπει να κάνει λάθος!

Ναι. Να του μάθεις να διεκδικεί με θεμιτά και αθέμιτα μέσα την ικανοποίηση της ματαιοδοξίας ΣΟΥ. Ας υψώσουμε λοιπόν όλοι την παντιέρα του ατομισμού ψηλά. Εξάλλου το δικαιούμαστε. Είναι κάτι σαν τα 5 λεπτά δημοσιότητας που μας ανήκουν. Όσο πιο νωρίς τόσο πιο καλά. Όσο πιο προκλητικά διεκδικούμε το μερίδιό μας στη δημοσιότητα της μικρο -κοινωνίας που ζούμε, τόσο το χειρότερο για αυτήν.

Ναι. Ας ντοπάρουμε την ελπίδα μας για μια καλύτερη κοινωνία με δυνατές ενέσεις ανταγωνισμού και μετά ας παραδεχτούμε ότι στο κάτω κάτω ήταν γραμμένο στο DNA μας.Χαλκ(ιά)-εύοντας τις δυνατότητες των παιδιών-μαθητών μας μπορεί να Φαν(η)-ούμε και συνεπείς με τις προσδοκίες της σύγχρονης κοινωνίας. Αυτής που θέλει να σηκώνουμε ψηλά τη σημαία. Όποια σημαία μας βολεύει. Έχει σημασία νομίζετε;Εμείς θα παρελάσουμε.Αυτό μετράει. Και σκασίλα μας αν δεν υπήρχε κανείς να μας παρακολουθήσει.

Τη σημαία πίσω δε θα τη δώσουμε!





Κυριακή 12 Οκτωβρίου 2008

...Συστάσεις...ή "Μη δίνεις καμία σημασία σε εκείνον τον άνθρωπο πίσω απ' την κουρτίνα...

Στην αρχή αμηχανία και πολλά γιατί.
Μετά η παρόρμηση να μοιραστείς χωρίς να μοιράζεσαι.
Η πρόθεση να ακουστείς χωρίς να φωνάξεις.
Η ανάγκη να γίνεις το ''δια μέσου" χωρίς να γνωρίζεις απόλυτα το "δια ταύτα'.
..της επαρχίας η φωνή εννοώ..της μικρής κι ασήμαντης..
...της επαρχίας η φωνή εννοώ...της μικρής κι αθώας μέχρις αποδείξεως του εναντίου.
Γι' αυτό το "εναντίον θα μιλήσουμε.
Χωρίς κραυγές και γκρίνιες. Ενοχλητικοί για τους θεωρητικούς "της αγοράς των Αθηνών".
Με ποιητική διάθεση. Ενοχλητικοί για τους κυνικούς.
Με απλά λόγια για πεζές καταστάσεις και γεγονότα. Για τη ζωή δηλαδή. Ενοχλητικοί στους σπουδαιοφανείς.
Παρέα με το ανάκλιντρο! Συγχωρήστε την αδυναμία της ψυχής και την ψευδαίσθηση της συνέργειας στο..."κράτα με να σε κρατώ".
Στην ουσία θα προσπαθήσουμε να συνδιαλεχτούμε με ενσυναίσθηση και αποδοχή για πράγματα που μας φοβίζουν και μας πικραίνουν, που μας πονάνε και μας δυναμώνουν, που δεν τα 'γουστάρουμε" και γι αυτό αγκαλιαζόμαστε μαζί τους.
Στο φινάλε φινάλε θα δοκιμάσουμε να αλλάξουμε. Εμείς να αλλάξουμε.
Τα μικρά εννοώ και για τα μικρά που θα μετρηθούμε, από μια άλλη σκοπιά και για ένα άλλο σκοπό.
Φιλιά από τον ερρεβώδη άλκιμο, δόκιμο παντοτινό της ζωής.
Με την ελπίδα να "συναντηθούμε..."