Βραχονησίδας το ανάγνωσμα ή το κραχ ...του νεόπλουτου πολιτισμού

Το υποσχεθήκαμε.
Στην αναγνωριστική μας ανάρτηση, σ' αυτό που λέμε "διαπιστευτήρια".
Να τα λέμε κάπως αλλιώς. Να χαλάσουμε τη "σούπα".Χωρίς γκρίνιες και κραυγές. Είπαμε.
Πάμε λοιπόν κι όσοι ...αιρετικοί συμπλέοντες, προσέλθετε!


Πολιτισμός-Πνευματική ανάπτυξη-Κουλτούρα στις βραχονησίδες του Αιγαίου.

Πολιτισμός, όπως λέμε νεοπλουτισμός. Δηλαδή:

Τους "δουλεύουμε" τρεις μήνες το καλοκαίρι. Ευρωμαζεύομε και οικοδομούμε διαρκώς. Γεμίζουμε τους οίκους τζόγου και ικανοποιούμε την πολιτιστική μας αγωνία συμμετέχοντας σε καλοκαιρινές συναυλίες όπου πρωταγωνιστούν μεσαίας υποκουλτούρας φιρμάτοι ασματόφονοι πισταδόροι.

Παρακολουθούμε παρωχημένες διαλέξεις-συνδιαλέξεις ομότιμων καθηγητών Πανεπιστημίου όπου μπροστά σε ένα ακροατήριο αιωνόβιων υπομονετικών πλην τίμιων γηρατειών, αναπτύσσονται θέματα του τύπου"Αγωγή και ανάπτυξη στην παιδική ηλικία".

Καθισμένοι στην ασβεστωμένη πεζούλα της Εκκλησίας παρακολουθούμε τους χορούς που είναι ...για τα πανηγύρια: Λαμέ πουκαμίσες να προσπαθούν να ισορροπήσουν πάνω σε γόβες στιλέτα χορεύοντας μπάλο και συρτό.

Εκεί όμως που ο πολιτισμός μας -εννοώ των φανατικών της μόνιμης νησιοπαρέας- απογειώνεται, είναι όταν εντρυφούμε στο ευγενές και παραδοσιακό άθλημα του κουτσομπολιού! Μιλάμε για την ακλόνητη παράδοση του λαού μας που μέρα με τη μέρα, χρόνο το χρόνο, εμπλουτίζεται και βελτιώνεται θεαματικά. Λαμπροί Ποσειδώνες καρφώνουμε την τρίαινα της κακόβουλης κριτικής μας βαθιά στην αξιοπρέπεια των συνησιωτών μας. Όσο πιο βαθιά τόσο πιο καλά!Στα στενά σοκάκια και στα πλατύσκαλα της εξώθυρας πλάι στις βοκαμβίλιες και στα γιασεμιά, στα ηλιοβασιλέματα και στα αλισαχνάτα ακρογιάλια του ονείρου μας, στα κρυστάλλινα νερά και στις ασημοπαραλίες, βρέχουμε την αδιάφανη συνείδησή μας και νομίζουμε ότι καθαρίσαμε με όλους και με όλα. Δεν καθαριστήκαμε όμως...

Αντί για βιβλιοθήκες έχουμε πρακτορεία Τζόγου.
Αντί για αίθουσες μουσικής έχουμε ορθάδικα και μπαρ-αποθήκες.
Αντί για θέατρα και κινηματογράφους παρακολουθούμε πόρτες και πλακωτό.
Ψυχαγωγούμαστε στις καφετέριες και στα καφενεία και αναζητούμε τις γραφικές εικόνες που αντικρίζουμε στις τηλεοράσεις.
Ευλογούμε την τύχη μας που αξιωθήκαμε τη μέγιστη τιμή να είμαστε θεατές των τηλεμεσημεριανάδικων που γεμίζουν τον ελεύθερο χρόνο μας.
Για μας την όγδοη μέρα ο Θεός έπλασε την τηλεόραση!Και τον ευγνωμονούμε γι αυτό κάθε Κυριακή στην Εκκλησία. Οι μισοί. Οι άλλοι μισοί γεμίζουμε τα πρακτορεία ΠΡΟΠΟ και Τζόκερ.
Στο Αρχονταρίκι της ζωής μας δε χωράει αγιοσύνη. Μόνο αυτή που φέρνει το μαρτύριο του ευρωμαζέματος.



Πνευματική ανάπτυξη-Κουλτούρα -Μόρφωση

Ανακυκλώνουμε τον καταναλωτισμό μας και αποστειρώνουμε την εφηβική διάθεση για μάθηση, προσφέροντας αφειδώς χρήμα για διασκέδαση και χαβαλέ.

Κλείνουμε το μάτι στο καθήκον για μόρφωση των παιδιών μας σπρώχνοντάς τα στα ιδιαίτερα, πληρώνοντας το διορισμένο καθηγητή του Λυκείου να τα μάθει τα γράμματα που όντας υποχρεωμένος το πρωί να το κάνει, προτιμά το απόγευμα για λόγους απόδοσης υποψιαζόμαστε...
Και βέβαια πανηγυρίζουμε όταν μπουκάρουν τα παιδιά μας σε σχολές υψηλού κύρους, τύπου Ζωικής και Φυτικής Παραγωγής (τυχαίο το παράδειγμα) και σπεύδουμε να καταχωρήσουμε την επιτυχία στον τοπικό τύπο υπό το πρόσχημα συγχαρητηρίων του τύπου:Ο προπάππους του Αιγαιοπελαγίτη Νικολάου συγχαίρει το δισέγγονό του που εισήχθη στην σχολή ψαροτροφίας και αχύρου στην Πολύαιγο!!Σιγά μη θυμηθούμε μετά από μερικά χρόνια ότι ο επιτυχών είναι αυτός που μας σερβίρει το μπαγιάτικο ψάρι στην ταβέρνα του πατέρα του.

Μάθαμε τα παιδιά μας να μη διαβάζουν. Τι να κάνουν τη Λογοτεχνία;Την Ποίηση;Τα Δοκίμια;Τη Φιλοσοφία;Ένα τιμοκατάλογο θέλουμε να διαβάζουν και να αποστηθίζουν.
Οι αξίες και τα ιδανικά μας είναι στριμωγμένα στον εύκολο πλουτισμό. Αδιάφορο το πώς. Χταπόδι ψητό και παρέα τον Τσιληλή και το Βαρβαγιάννη!Εμείς σε πείσμα των καιρών και των εποχών θα ζούμε μονίμως καλοκαίρια. Έτσι αποφάσισαν. Οι άλλοι. Για μας. Και μεις για τα παιδιά μας.

Μόνη μας ελπίδα οι άμυνες των νέων ανθρώπων. Μόνη μας ελπίδα οι αντιστάσεις των παιδιών μας. Που δε "γουστάρουν":

Να επιμορφώνονται στα ουζερί και στα προποτζίδικα

Να ψάχνουν εναγωνίως να ανακαλύψουν τις ομορφιές της επαρχίας, του βουνού και της θάλασσας.

Να κουτσομπολεύουν για να περάσει η ώρα τους

Να καθηλώνονται μπροστά στις τηλεοράσεις

Να γεμίζουν τα χαμηλόβαθμα ΤΕΙ της χώρας μας

Να νομίζουν ότι ζουν στον παράδεισο που διαρκώς χάνουν από το οπτικό τους πεδίο.

Γι' αυτά τα παιδιά θα παλέψουμε εμείς οι "βολεψάκηδες" της διπλανής πόρτας. Και σ' όποιον αρέσουμε.

Για τη σημαία ρε γαμώτο...

Ήρθε και πάλι η ώρα της επιλογής των σημαιοφόρων στα σχολεία μας.

Στην ουσία ήρθε η ώρα να αναμετρηθούμε για μια ακόμη φορά με τον "πατριωτισμό" κάποιων από μας, αλλά φρονώ και με τον εγωισμό περισσοτέρων. Και εξηγούμαι.

Δεχόμαστε το νόμιμο, να σηκώνει τη σημαία αλλοδαπός μαθητής. Επίπλαστη αποδοχή, που κομματιάζεται στις κατ' ιδίαν συζητήσεις μας.

Δεχόμαστε το νόμιμο, να σηκώνει τη σημαία ο "καλύτερος" βάσει βαθμολογίας μαθητής. Υποκριτική αποδοχή, μιας και στην παρέα προβάλλουμε με χίλια σκαρφίσματα την αδικία της δασκάλας απέναντι στο μονάκριβο βλαστάρι μας.

Δεχόμαστε το νόμιμο μόνο αν ταυτίζεται με το ηθικό - κατά τη γνώμη μας πάντα. Έτσι για νάμαστε και στο πνεύμα των ημερών, όπου η σύγχυση περί νόμιμου και ηθικού καλά κρατεί...

Από τη μια ο Οδυσσέας του HARVARD κι από την άλλη ο Τσενάι που κρύψαμε βαθιά στο υποσυνείδητο να μη μας ενοχλεί. Γίναμε όλοι ο Αρτέμης Μάτσας στην αξιοπρέπεια που διατυμπανίζουμε ότι παλεύουμε να χαρακτηρίζει κάθε μας πράξη.

Κατά τα άλλα, απειλούμε συνειδήσεις με προτροπές του τύπου"αν δε σου δώσουν τη σημαία που την αξίζεις θα σου δώσω εγώ μια να παρελάσεις' ή "δε θα παρελάσεις". Από γονείς αυτά τα...πατριωτικά ...τα ηθικά...τα παιδαγωγικά.
Ναι. Να του δώσεις το λάβαρο του ανταγωνισμού να το σηκώσει γρήγορα μη και δεν προλάβει να γίνει απάνθρωπος. Γιατί παιδί κατάφερες να μη νιώσει. Το πρόλαβες να μην παίξει, να μην σπάσει ένα τζάμι με τη μπάλα βρε αδελφέ, να μην ερωτευτεί, να μην κάνει λάθος. Γιατί το δικό σου παιδί δεν πρέπει να κάνει λάθος!

Ναι. Να του μάθεις να διεκδικεί με θεμιτά και αθέμιτα μέσα την ικανοποίηση της ματαιοδοξίας ΣΟΥ. Ας υψώσουμε λοιπόν όλοι την παντιέρα του ατομισμού ψηλά. Εξάλλου το δικαιούμαστε. Είναι κάτι σαν τα 5 λεπτά δημοσιότητας που μας ανήκουν. Όσο πιο νωρίς τόσο πιο καλά. Όσο πιο προκλητικά διεκδικούμε το μερίδιό μας στη δημοσιότητα της μικρο -κοινωνίας που ζούμε, τόσο το χειρότερο για αυτήν.

Ναι. Ας ντοπάρουμε την ελπίδα μας για μια καλύτερη κοινωνία με δυνατές ενέσεις ανταγωνισμού και μετά ας παραδεχτούμε ότι στο κάτω κάτω ήταν γραμμένο στο DNA μας.Χαλκ(ιά)-εύοντας τις δυνατότητες των παιδιών-μαθητών μας μπορεί να Φαν(η)-ούμε και συνεπείς με τις προσδοκίες της σύγχρονης κοινωνίας. Αυτής που θέλει να σηκώνουμε ψηλά τη σημαία. Όποια σημαία μας βολεύει. Έχει σημασία νομίζετε;Εμείς θα παρελάσουμε.Αυτό μετράει. Και σκασίλα μας αν δεν υπήρχε κανείς να μας παρακολουθήσει.

Τη σημαία πίσω δε θα τη δώσουμε!

...Συστάσεις...ή "Μη δίνεις καμία σημασία σε εκείνον τον άνθρωπο πίσω απ' την κουρτίνα...

Στην αρχή αμηχανία και πολλά γιατί.
Μετά η παρόρμηση να μοιραστείς χωρίς να μοιράζεσαι.
Η πρόθεση να ακουστείς χωρίς να φωνάξεις.
Η ανάγκη να γίνεις το ''δια μέσου" χωρίς να γνωρίζεις απόλυτα το "δια ταύτα'.
..της επαρχίας η φωνή εννοώ..της μικρής κι ασήμαντης..
...της επαρχίας η φωνή εννοώ...της μικρής κι αθώας μέχρις αποδείξεως του εναντίου.
Γι' αυτό το "εναντίον θα μιλήσουμε.
Χωρίς κραυγές και γκρίνιες. Ενοχλητικοί για τους θεωρητικούς "της αγοράς των Αθηνών".
Με ποιητική διάθεση. Ενοχλητικοί για τους κυνικούς.
Με απλά λόγια για πεζές καταστάσεις και γεγονότα. Για τη ζωή δηλαδή. Ενοχλητικοί στους σπουδαιοφανείς.
Παρέα με το ανάκλιντρο! Συγχωρήστε την αδυναμία της ψυχής και την ψευδαίσθηση της συνέργειας στο..."κράτα με να σε κρατώ".
Στην ουσία θα προσπαθήσουμε να συνδιαλεχτούμε με ενσυναίσθηση και αποδοχή για πράγματα που μας φοβίζουν και μας πικραίνουν, που μας πονάνε και μας δυναμώνουν, που δεν τα 'γουστάρουμε" και γι αυτό αγκαλιαζόμαστε μαζί τους.
Στο φινάλε φινάλε θα δοκιμάσουμε να αλλάξουμε. Εμείς να αλλάξουμε.
Τα μικρά εννοώ και για τα μικρά που θα μετρηθούμε, από μια άλλη σκοπιά και για ένα άλλο σκοπό.
Φιλιά από τον ερρεβώδη άλκιμο, δόκιμο παντοτινό της ζωής.
Με την ελπίδα να "συναντηθούμε..."